ယမမင္း ။ ။စာတုမဟာရာဇ္နတ္တို႔တြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ေဝမာနိကျပိတၱာမင္းကိုပင္ "ယမမင္း"ဟုေခၚ၏။ တခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ခံစား၍ တခါတေလမွာမူ မေကာင္းမႈကံအက်ိဳးကို (ရိုးရိုးျပိတၱာမ်ားကဲ့သို႔) ခံစားရရွာေသး၏။
ထိုယမမင္းကား တေယာက္သာမက, အမ်ားအျပားပင္ ရွိေလသည္။ လူ႔ဘံု၌ အစိုးရမ်ား ရံုးထိုင္သလို ယမမင္းမ်ားလည္း ငရဲဘံု၏ တံခါးေလးဖက္၌ ရံုးစိုက္ၾကျပီးလွ်င္ ငရဲသို႔ ေရာက္လာသူမ်ားကို စစ္ေဆးေမးျမန္း ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ငရဲသို႔ေရာက္လာသူတိုင္း အစစ္ေဆးခံရသည္မဟုတ္။ အကုသိုလ္ႀကီး၍ ျပစ္မႈထင္ရွားသူတို႔မွာ တခါတည္း ငရဲက်ကုန္၏။ အကုသိုလ္ နည္းပါးသူမ်ားအတြက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အေနအားျဖင့္ ယမမင္းထံ အစစ္ေဆးခံခြင့္ ရၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယမမင္း၏ စစ္ေဆးမႈမွာ အျပစ္ရွာလို၍ မဟုတ္, လြတ္သင့္က လြတ္ခြင့္ရေစလိုေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အယူခံ ရံုးမင္းမ်ားႏွင့္ အလားတူပင္တည္း။ သို႔အတြက္ "ယမမင္း" ဟူသည္မွာ တရားေစာင့္ေသာ မင္းေကာင္း မင္ျမတ္ပင္တည္း-ဟု မွတ္ပါ။
(ယမရာဇာ နာမ ေဝမာနိကေပတရာဇာ၊ ဧကသၼႎ ကာေလ ၊ပ၊ ဒိဗၺသမၸတၱႎ အႏုဘဝတိ၊ ဧကသၼႎ ကာေလ ကမၼဝိပါကံ။ ဥပရိပဏၰာသ၊ ေဒဝဒူတသုတ္။)
ငရဲထိန္း။ ။ ဤငရဲထိန္းမ်ားလည္း စာတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ိဳးအပါအဝင္ နတ္ဘီလူး နတ္ရကၡိဳသ္မ်ားတည္း။ ထိုငရဲထိန္းမ်ား၏ အလုပ္ကား အနည္းငယ္ေသာ အကုသိုလ္ျဖင့္ က်ေရာက္လာသူမ်ားကို ယမမင္းထံသို႔ ပို႔ျခင္း, ငရဲသို႔ ေရာက္ျပီးသူမ်ားကို လက္မရြံ႔ အာဏာသားတို႔ကဲ့သို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ပုတ္ရိုက္ႏွက္ျခင္းပင္ တည္း။
(ငရဲမီး စေသာ အႏၲရာယ္တို႔လည္း ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ကမၼပစၥယဥတုဇရုပ္မ်ား ျဖစ္ၾကရကား ငရဲခံရမည့္ သူမ်ား၌သာ ပူေလာင္၍ ထိုငရဲထိန္းတို႔၌ မပူေလာင္ေခ်)။
ယမမင္းစစ္တမ္း။ ။ အမ်ားၾကားဖူးနားဝရွိေအာင္ ေဒဝဒူတသုတ္ ပါဠိေတာ္လာ ယမမင္း၏ စစ္တမ္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ် ျပဦးအံ႔။
လူ႔ျပည့္မွာရွိေနေသာ ကေလး, သူအို, သူနာ, သူေသ, အက်ဥ္းသမား, ဤငါးဦးသားကို ယမမင္းေစလႊတ္ အပ္ေသာ တမန္ေတာ္ႏွင့္ အလားတူေသာေၾကာင့္ ေဒဝဒူတ-ဟု ေခၚေဝၚရသည္။
(ေဒဝ=ယမမင္း၏+ဒူတ=တမန္ေတာ္)
ယမမင္းသည္ မိမိ၏ထံေမွာက္သို႔ ေရာက္လာေသာ ငရဲသားမ်ားကို ေဒဝဒူတငါးမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပလ်က္ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း-လူ႔ျပည္မွာတုန္းက မိမိ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကိုပင္ မသုတ္သင္ႏို္င္ပဲ, က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ထဲ၌ လူးကာ လွိမ့္ကာ ေနရရွာေသာ ကေလးမ်ားကို မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား။
ငရဲသား။ ။ ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္ဘုရား။
ယမမင္း။ ။ မိမိကိုယ္တိုင္ နားလည္ေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္တဲ့အခါ ထိုကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရႈ၍ ငါသည္ ဘာမွ နားမလည္ရွာေသာ ယခုလို ကေလးသူငယ္ျဖစ္ဖို႔ရာ ေနာင္ခါ ပဋိသေႏၶ ေနရဦးမည္၊ ပဋိသေႏၶေနျခင္း သေဘာကို မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသးပါတကား, ယခုႏွယ္က ကိုယ္-ႏႈတ္-စိတ္မ်ားကို ေစာင့္စည္းလ်က္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေနမွ ေတာ္ေတာ့မည္-ဟု အၾကံအစည္မ်ား မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ေမာင္မင္း။(အလြန္ၾကင္နာစြာ ေမးသည္)
ငရဲသား။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့သည့္အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို စိတ္မဝင္စားမိခဲ့ပါ။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း-မေကာင္းမႈကို ေဆြမ်ိဳး ဉာတကာ ဆရာမိဘ စသူတို႔က ျပဳေပးၾကသည္မဟုတ္, ေမာင္းမင္းကိုယ္တိုင္ ျပဳခဲ့သည္ျဖစ္၍ မိမိျပဳခဲ့သမွ် အျပစ္ဒဏ္ကို ေမ့ေလ်ာ့သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္မင္း ခံရေခ်ေတာ့မည္။
ယမမင္းအား အမွ်ေဝရက်ိဳး။ ။ ဤနည္းအတိုင္း သူအိုကို ညႊန္ျပ၍ ဒုတိယတႀကိမ္ ေမး၏။
သူနာကို ညႊန္ျပ၍ တတိယတႀကိမ္ ေမး၏။
သူေသကို ညႊန္ျပ၍ စတုတၳတႀကိမ္ ေမး၏။
အက်ဥ္းသမားကို ညႊန္ျပ၍ ပဥၥမတႀကိမ္ ေမး၏။
ငါးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ ေမး၍မွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို သတိမရေသးလွ်င္ ယမမင္းကိုယ္တိုင္ "ထိုသူ ကုသိုလ္ျပဳစဥ္က မိမိအား အမွ်ေဝဖူးသလား"ဟု စဥ္းစား။
(ဤအခ်က္ကိုေထာက္၍ ကုသိုလ္ျပဳေသာအခါ ယမမင္းအား အမွ်ေပးေဝၾကသည္)။
စဥ္းစား၍ရလွ်င္ ထိုကုသိုလ္ကို ေဖာ္ေျပာ၏။ ယမမင္းက ေဖာ္ျပျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ, မိမိက ဘာသာသတိရ၍ ျဖစ္ေစ, ကုသိုလ္ကို သတိရသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္၍ နတ္ျပည္ေရာက္သူလည္း အမ်ားပင္ရွိ၏။ထိုေနရာမ်ိဳးက်မွ မိမိကုသိုလ္မ်ား အားထားရေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ယမမင္းကိုယ္တိုင္ စဥ္းစား၍ မရေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ေနရေတာ့၏။ ထိုအခါ ငရဲေကာင္သတၱဝါကို ငရဲထိန္းတို႔ ယူေဆာင္လ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ၾကေလ ေတာ့သည္။
အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္
အရွင္ဇနကာဘိဝံသ-၏ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
အရွင္ေခမိႏၵ
